در کویِ خرابات از حکیم نزاری قهستانی غزل 238

1 در کویِ خرابات کسی را که نیازست هشیاری و مستیش همه عین نمازست

2 آن جا نپذیرند نماز و ورع و زهد آنچ از تو پذیرند درین کوی نیازست

3 تا مستیِ رندانِ خرابات بدیدم دیدم به حقیقت که جزین جمله مجازست

4 اسرارِ خرابات به جز مست نداند هش یار چه داند که درین کوی چه رازست

5 خواهی که درونِ حرمِ عشق خرامی در می کده بنشین که رهِ کعبه درازست

6 از می کده ها نالۀ جان سوز برآمد در زمزمۀ عشق ندانم که چه سازست

7 در زلفِ بتان تا چه فریب است که پیوست محمود پریشانِ سرِ زلفِ ایازست

8 زان شعله که از روی بت حسن برافروخت جانِ همه مشتاقان در سوز و گدازست

9 هان تا ننهی پای درین راه به بازی زیرا که درین راه بسی شیب و فرازست

10 چون بر درِ می خانه مرا راه ندادند رفتم به درِ صومعه دیدم که فرازست

11 آواز ز می خانه بر آمد که نزاری درباز تو خود را که درِ می کده بازست