در توبه کوش، توبه حصار از جویای تبریزی غزل 235

1 در توبه کوش، توبه حصار سلامت است سیلاب خرمن گنه اشک ندامت است

2 از شب توان گرفت مکافات روز را روزی که نیست شب ز پی او قیامت است

3 صبر گرانرکاب دهد نفس را شکست نصرت همیشه در قدم استقامت است

4 سرو سهی است سایهٔ بالای او، ولی بر خاک ره فتادهٔ آن سرو قامت است

5 از سرزنش زیاده شود غفلت عوام بالین خواب خلق ز سنگ ملامت است

6 بی رخصت رقیب به وصلش نمی رسم چون دیدن بهشت که بعد از قیامت است

7 جویا ز جور نفس اگر خواهی ایمنی از خود بپوش چشم که حصن سلامت است