در عرصهٔ ملکی که کمی از انوری ابیوردی رباعی 132

1 عشق تو دل را نکو پیرایه‌ایست دیده را دیدار تو سرمایه‌ایست

2 تیر مژگان ترا خون ریختن در طریق عشق کمتر پایه‌ایست

1 هر کرا با تو کار درگیرد بهره از روزگار برگیرد

2 به سخن لب ز هم چو بگشایی همه روی زمین شکر گیرد

1 ای برادر عشق سودایی خوشست دوزخ اندر عاشقی جایی خوشست

2 در بیابان رهروان عشق را زاب چشم خویش دریایی خوشست