در حضور دوستان از حکیم نزاری قهستانی غزل 223

1 در حضور دوستان می پرست این گواهی میدهم اندر الست

2 هرکه را دادند جام بی هُشی مست و لایعقل شدو از خود برست

3 دل ز بدو فطرتم از دست رفت لاجرم اینجا نمی آید بدست

4 چون ندادم دل به دلداری نِیَم لایق و همصحبت اهل نشست

5 توبه ی توهم چو زلف یار ماست پای تا سر پرشکنج و پر شکست

6 چیست عقل و نفس ما؟لات و هبل پس چرائی معترض بر بت پرست

7 هم عنان جبرئیل حضرت است هرکه را توفیق بر فتراک بست

8 عاقلان را حوصله ی این لقمه نیست بر نزاری شان ولی انکار هست

9 خویشتن بینان کوته دید را نیست حدّ خود براندازان مست.