بنام فروزندهٔ ماه و مهر از جویای تبریزی مثنوی 1

1 بنام فروزندهٔ ماه و مهر فرازندهٔ بارگاه سپهر

2 ازو گشته در کار خود اوستاد اگر آب و آتش اگر خاک و باد

3 به لطفش همه راست چشم امید اگر سرخ و زرد ار سیاه و سفید

4 همه راست بر فیض عامش نظر اگر کوه و دشت است اگر بحر و بر

5 سری نیست خالی ز اسرار او دلی کو که نبود طلبکار او

6 به او ملتجی گر شقی ور سعید نگشته کسی از درش ناامید

7 ز ابر عطایش به بارندگی زمین را رسد مایهٔ زندگی

8 به فرمانش از ماه و مهر برین بود ابلق روز و شب زیر زین

9 مر او راست از مطبخ فضل وجود شرار انجم و دود چرخ کبود

10 فلم را ز انجم که هر سو بریخت ز بس ذکر او تار سبحه گسیخت

11 ازو گشته در عودسوز سپهر فروزان همی اخگر ماه و مهر

12 ز شاخ زبانها تذرو سروش به بال نفس زو پرد تا به گوش

13 ز قهرش بود مهر در تاب و تب ز رنگی به رنگی رود روز و شب

14 فلک با وجود اینهمه سوکتش حبابیست از لجهٔ قدرتش

15 همه را بود چشم یاری ازو همه راست امیدواری ازو

16 ز الطاف بیحد بحال عبید شفاعتگری چون نبی آفرید