در صومعه نگنجد رند شرابخانه از عراقی غزل 239

1 در صومعه نگنجد رند شرابخانه ساقی، بده مغی را، درد می مغانه

2 ره ده قلندری را، در بزم دردنوشان بنما مقامری را، راه قمارخانه

3 تا بشکند چو توبه، هر بت که می‌پرستید تا جان نهد چو جرعه، شکرانه در میانه

4 بیرون شود، چو عنقا، از خانه سوی صحرا پرواز گیرد از خود، بگذارد آشیانه

5 فارغ شود ز هستی وز خویشتن پرستی بر هم زند ز مستی نیک و بد زمانه

6 در خلوتی چنین خوش چه خوش بود صبوحی! با محرمی موافق، با همدمی یگانه

7 آورده روی در روی با شاهدی شکر لب در کف می صبوحی، در سر می شبانه

8 ساقی شراب داده هر لحظه از دگر جام مطرب سرود گفته هر دم دگر ترانه

9 باده حدیث جانان، باقی همه حکایت نغمه خروش مستان دیگر همه فسانه

10 نظاره روی ساقی، نظارگی عراقی خم خانه عشق باقی، باقی همه بهانه