در چمن چون شاخ گل نازک‌تنی از رهی معیری غزل 19

1 در چمن چون شاخ گل نازک‌تنی افتاده است سایه نیلوفری بر سوسنی افتاده است

2 چون مه روشن که تابد از حریر ابرها ساق سیمینی برون از دامنی افتاده است

3 یک جهان دل بین که از گیسوی او آویخته یک چمن گل بین که در پیراهنی افتاده است

4 روی گرمی شعله‌ای در جان ما افروخته خانمان‌سوز آتشی در خرمنی افتاده است

5 دیگرم بخت رهایی از کمند عشق نیست کار صید خسته با صیدافکنی افتاده است

6 نور عشق از رخنهٔ دل بر سرای جان دمید پرتوی در کلبه‌ام از روزنی افتاده است

7 چون نسیم اندام او را بوسه‌باران کن رهی کز هوسناکی چو گل در گلشنی افتاده است