در باغ دلم که روضه نعتش گوید از عرفی رباعی 84

1 کوی عشق است این که در هر گام صد عاقل گم است تا قیامت جان فراموش است و این جا دل گم است

2 خود چه راه است این که در صد سال یک منزل نیافت آن که در هر نیم گامش طی صد منزل گم است

1 از نور یار چون نفسم خانه روشن است بیرون برید شمع که کاشانه روشن است

2 نازم به فیض عشق که در خانقاه و دیر چشم و چراغ شمع به پروانه روشن است

1 یک سخن نیست که خاموشی از آن بهتر نیست نیست علمی که فراموشی از آن بهتر نیست

2 اینک اصحاب حرم ، جرعه زنی، نزع و صلاح کو صلاحی که قدح نوشی از آن بهتر نیست