در باغ چو گل برخ جانان از جویای تبریزی غزل 536

1 در باغ چو گل برخ جانان نظر افکند فریاد که روز سیهم در بدر افکند

2 بزدود ز لوح دل ما نقش دویی را بیرنگی او آمد و رنگ دگر افکند

3 آن سر مگو را که به عشقش شده تفسیر در مجلس اغیار سرشکم بدر افکند

4 جویا ره عشق است که در گام نخستین ناخن ز سر پنجهٔ شیران نر افکند