1 می نماید در شب تاریک راه دور را چشمی از شمع است روشن تر عصای کور را

2 رستمی، تا چون کمان حلقه بر خود غالبی می کند گردآوری برگشتن از خود زور را

3 در پناه عجز ایمن گشتم از جور سپهر رهزنی در پی نباشد کاروان مور را

4 شوخی مژگان شد از بیماری چشم تو بیش اضطراب نبض افزون تر بود رنجور را

5 عشق را نازم که چون بر تخت استغنا نشست کرد کشکول گدایی کاسهٔ فغفور را