در حیله گری هزار رنگ آورمت از کمال‌الدین رباعی 180

1 سحرگهان که گریبان آفتاب کشند حریفکان صبوحی شراب ناب کشند

2 برون در بنشانند عقل و ایمانرا چو در سراچۀ خلوت بلب شراب کشند

1 چه باشد گر ز من یادت نیاید که از دوری فراموشی فزاید

2 ز چشمت چشم پرسش هم ندارد که از بیمار پرسش خود نیاسد

1 دوری از یار اختیاری نیست لیک ما را ز بخت یاری نیست

2 چه کنم؟ با ستیزه رویی بخت چاره الّا که سازگاری نیست