1 در بر دیوانهٔ شد عاقلی دید آن دیوانه را غمگین دلی

2 گفت غمگین از کهٔ گفت از خدای کز غم او می ندانم سر ز پای

3 میبترسم زو و گر دیدن بود جمله را زو روی ترسیدن بود

4 چون نترسند از کسی خلقان همه کو چو گرگان را دهد سر در رمه

5 تا شبان بنشیند و ماتم کند چه عجب گر از چنین کس غم کند

6 کرد امروزم چنین شوریده دین تا چه خواهد کرد با من بعد ازین

7 ای عجب دیوانه نیز از بیم او میکند چون عاقلان تسلیم او

8 بیم او چون دل شکافی میکند عقل را از عقل صافی میکند

9 تا زهیبت عقل مجنون میرود وز جنون خویش در خون میرود