در دیار همتم فرش است گوهر از جویای تبریزی غزل 934

1 در دیار همتم فرش است گوهر بر زمین افکند یاقوت را دستم چو اخگر بر زمین

2 در هوای عل میگونش شراب رنگ گل ترسم از موج تپش ریزد ز ساغر بر زمین

3 می رسد افتادگان را فیض عالی همتان پرتو افکن گشته دایم مهر انور بر زمین

4 تا قیامت برنخیزد همچو نقش پا ز جای چون به روز عجز ما افتد ستمگر بر زمین

5 می رسد در یک نفس جویا! به معراج قبول هر که بگذارد براه بندگی سر بر زمین