تو آن ابری که از دقیقی طوسی ابیات پراکنده 17

1 گویند صبر کن که ترا صبر بر دهد آری دهد ولیک بعمر دگر دهد

2 من عمر خویش را بصبوری گذاشتم عمری دگر بباید تا صبر بر دهد

1 می صافی بیارای بت که صافی است جهان از ماه تا آنجا که ماهی است

2 چو از کاخ آمدی بیرون بصحرا کجا چشم افکنی دیبای شاهی است

1 مدیح تا به بر من رسید عریان بود ز فرّ و زینت من یافت طیلسان و ازار