تو آن ابری که ناساید شب و روز از دقیقی طوسی ابیات پراکنده 17

1 ز دو چیز گیرند مر مملکت را یکی پرنیانی یکی زعفرانی

2 یکی زر نام ملک بر نبشته دگر آهن آب دادهٔ یمانی

1 کاشکی اندر جهان شب نیستی تا مرا هجران آن لب نیستی

2 زخم عقرب نیستی بر جان من گر ورا زلف معقرب نیستی

1 تو آن شبرنگ تازی را به میدان چون برانگیزی عدو را زود بنوردی بدان تیغ بلاگستر

2 به اندک روزگار ای شه دو چیزم داد بخت تو یکی لفظی خرد رتبت دوم طبعی سخن‌گستر