در قفس رفته چو قمری چمن از از سلیم تهرانی غزل 29

1 در قفس رفته چو قمری چمن از یاد مرا بهتر از سرو بود سایه ی صیاد مرا

2 همنشین، ضعف من افزون شود از سیرچمن باخبر باش که ناگه نبرد باد مرا!

3 به عیادت نرود بر سر بیمار، اجل دوستی نیست اگر یار کند یاد مرا

4 سرنوشتم چه به کار است چو می دانم کار نیستم طفل که سرخط دهد استاد مرا

5 نیست افسوس چراغی که نماید روشن که درین خانه ی تاریک چه افتاد مرا

6 دم آبی که جهان قسمت من کرد سلیم گه به بنگاله برد، گاه به بغداد مرا