به خون دیدهٔ حسرت سر رشته از جویای تبریزی غزل 48

1 به خون دیدهٔ حسرت سر رشته اند مرا زسوز عشق نکویان برشته اند مرا

2 ندیده رنگ رخم روی سرخیی هرگز خط جبین مگر از زر نوشته اند مرا

3 همیشه بسته لب از عیب مردمان باشم برای بخیهٔ این زخم رشته اند مرا

4 جواب آن غزل «فکرت» است این جویا ‏«چو صفحهٔ غلط از سر نوشته اند مرا»‏