در پی آن می‌دوید دل که نگاری از همام تبریزی غزل 17

1 در پی آن می‌دوید دل که نگاری کجاست نوبت خوبان گذشت شاهد ما وقت ماست

2 بر سر آب حیات خیمه زده جان ما این تن خاکی دوان بهر سرابی چراست

3 بر در بیگانگان هرزه چرا می‌رویم دوست چو هم‌خانه شد خوشتر از اینجا کجاست

4 با خبران را ز دل نیست سر آب و گل گو غم دنیی مخور این نه حدیث شماست

5 عالم جان را خوش است آب و هوا خاکیان روی بدانجا نهند منزل گل نار ماست

6 بلبل جان در قفس هیچ نمی‌زد نفس بوی گلستان شنید عزم صفیرش کجاست

7 چون به گلستان رود همدم رضوان شود مجمع روحانیان منزل عیش و صفاست

8 هر که به ایشان رسید دید و زبان درکشید وان که حدیثی شنید غافل از این ماجراست

9 فاش مکن ای همام راز دل خویش را محرم این ماجرا سمع دل آشناست