در تکیه قلندران از ابوسعید ابوالخیر رباعی 238

1 آن عشق که هست جزء لاینفک ما حاشا که شود به عقل ما مدرک ما

2 خوش آنکه ز نور او دمد صبح یقین ما را برهاند ز ظلام شک ما

1 عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

2 اجزای وجودم همگی دوست گرفت نامیست ز من بر من و باقی همه اوست

1 گفتم صنما لاله رخا دلدارا در خواب نمای چهره باری یارا

2 گفتا که روی به خواب بی ما وانگه خواهی که دگر به خواب بینی ما را

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما