در مذهب ما باده مباحست و از قاسم انوار غزل 105

1 در مذهب ما باده مباحست و حلالست این باده زخم خانه اجلال جلالست

2 این یار چه اشنید که در ماتم هجرست؟ آن خواجه چه دیدست که سرمست وصالست؟

3 جز عشق خدا، هرچه دلت را برباید گر نیر شمسست که در عین زوالست

4 هرگز بخدا ره نبری، تا تو تو باشی این فکر خیالست و خیال تو محالست

5 این جا سخن از عاشق و معشوقه و عشقست این جا سخن از نشأئه آن بحر زلالست

6 ما پیشتر از آدم و حوا و جهانیم از ما سخن سال مپرس، این چه سؤالست

7 در شیوه شیرین تو حالیست، که قاسم سرگشته و حیران شده کین حال چه حالیست؟