در فطرت من گر از حکیم نزاری قهستانی رباعی 113

1 یارب به عفو توست امید نجات ما بپذیر عذر و در گذر از سیئات ما

2 اِرحم به فضل خود که ندارد تعلقی الا به رحمت تو حیات و ممات ما

1 مرا چو وصل تو تشریف بار داد امشب بیار باده و گوهر هرچه باد امشب

2 کمند زلف تو وجام باده هر دو به کف رقیب را چه بماند به دست ، باد امشب

1 به سرنمی شود از روی شاهدان ما را نشاط و خوش دلی و عشرت و تماشا را

2 غلام سیم برانم که وقت دل بردن به لطف در سخن آرند سنگ خارا را