در عشق فدای دلبران از اوحدالدین کرمانی رباعی 171

1 از دل همه ساله درد حاصل باشد از درد گزیر نیست چون دل باشد

2 و آن را که زدرد بی نصیب است چو من هم دل باشد ولیک غافل باشد

1 ای دوست میان من و تو گرنه دُوی است پس این که گهی نالد و گه نازد کیست

2 ما را همه عمر در طلب باید بود گر من توم و تو من، طلب کاری چیست

1 در دیدهٔ هرک توتیای تو بود سلطان زمانه و گدای تو بود

2 البّته کمال هیچ کس را نرسد آنجا که جلال کبریای تو بود