در عشق چو نار کَفته از ابوالفرج رونی رباعی 37

1 در عشق چو نار کَفته شد رخسارم از بس که برو سرشک خونین بارم

2 هرگه که سرشک دیده زو بردارم چون پرده ز ناردانه بیرون آرم