در کارگه غیب چو نقاش از اوحدی مراغه‌ای رباعی 7

1 غم عشقت، ای پسر، بسوزد همی مرا ترا گر خبر شدی نبدی غمی مرا

2 دمم می‌دهی که: من بیابم دمی دگر گره بر دمم زدی، رها کن دمی مرا

1 آنکه دل من ببرد، از همه خوبان، یکیست وآنکه مرا می‌کشد در غم خود، آن یکیست

2 نیست عدو را مجال، با مدد آن جمال آیت دردش پرست، نسخهٔ درمان یکیست

1 بگذاشته‌ام، تا چه کند نرگس مستت؟ با یار پسندیده که پیمان نواستت

2 رای دو دلی کردن و آهنگ جدایی گفتی که: ندارم من و می‌بینم و هستت