1 در جهانی کاو متاع فخر او باشد غرور اهل او ناچار گردد طالب فسق و فجور

2 در حقیقت آدمی انسان عین واجب است این دو عالم را دو چشمی دان تو بر وجه ظهور

3 رسم و عادت از فقیران خواستن محض خطاست کس نمی خواهد تواضع را ز اصحاب قبور

4 در دو عالم نیست عاشق را به چیزی التفات از برای همت قاصر بود حور و قصور

5 آتی از مصحف رویش اگر نازل شود محو گردد جملهٔ انجیل و تورات و زبور

6 ترس از خویش است ما را ورنه از حق خوف نیست او خداوند کریمان و رحیم است و غفور

7 وصل ما با او چسان گردد که چون خفاش و شمس او تمامی ظلمت و خورشید تابان محض نور

8 بی حضوری تا حضور دل نیاوردی به دست حاضران دانند غایب را نمی باشد حضور

9 با وجود آن که دنیا جیفهٔ صبرش مشکل است چون تواند عاشق از معشوق خود گردد صبور

10 جوهر ما چون شود معلوم و حرف ما بلند خاک را گوش کر است و آسمان را چشم کور

11 وصل جانان کی به سعی و جهد می آید به دست دامن دولت سعیدا کس نمی گیرد به زور