در هند که دیده را غبارش از جویای تبریزی رباعی 31

1 بی سر و قدت خاک نشینند چمن‌ها شد پنبهٔ داغ جگر لاله سمن‌ها

2 کارم به حریف دو زبان کاش فتادی چون غنچه سراپای زبانند دهن‌ها

1 فلک به هرزه کمر بسته است جنگ مرا که نیست شیشه شکستن شعار سنگ مرا

2 چنین که مانده به جا در طلسم بی تابی شکسته شوخی پرواز بال رنگ مرا

1 غیر رسوایی چه حاصل از بیان ما به ما سوز دل روشن چو شمع ست از زبان ما به ما

2 شمع آسا آتش افتد از زبان ما به ما می توان پی برد از طور بیان ما به ما