در هند کمال جود از مسعود سعد سلمان رباعی 142

1 چرا باشم از آز خسته جگر که هستم توانگر بدین شاخ زر

2 که چون برگرفتمش بارد همی ز منقار پر قار در و گهر

1 این چنین رنج کز زمانه مراست هیچ دانی که در زمانه کراست

2 هر چه در علم و فضل من بفزود همچنانم ز جاه و مال بکاست

1 چه خوش عیش و چه خرم روزگار است که دولت عالی و دین استوار است

2 سخا را نو شکفته بوستان است امل را نو دمیده مرغزار است