در حریمش دل و جان باخته از جویای تبریزی غزل 347

1 در حریمش دل و جان باخته می باید رفت شمع سان پای ز سر ساخته می باید رفت

2 توبه کن تا سبک از خویش توانی برخاست آنچه اندوختی، انداخته می باید رفت

3 بخت اگر یار و مددکار شود سایه مثال پی آن قد برافراخته می باید رفت

4 تا شود آینهٔ جلوهٔ او در ره شوق دل زفکر همه پرداخته می باید رفت

5 بگسلد سلسلهٔ الفت دل تا زکنار ای سرشک از پی هم تاخته می باید رفت