در بادیهٔ وصال از اوحدالدین کرمانی رباعی 196

1 از ذکر شود خانهٔ فکرت معمور وز ذکر شود دیو و شیاطین زتو دور

2 گر تو نفسی به ذکر حق بنشینی بیزار شوی ز خویش و ز جنّت و حور

1 درمان غمت امید بی درمانی است راه طلبت بی سر و بی سامانی است

2 سرمایهٔ جمله پای داران ارزد آن سر که در او مایهٔ سرگردانی است

1 تا خاک تو کحل دیدهٔ ما گردد در دیدهٔ ما سرّ تو پیدا گردد

2 یا رب تو به فضل خویش جایی برسان زان پیش که این دو رشته یکتا گردد