در بادیهٔ وصال از اوحدالدین کرمانی رباعی 196

1 ای دل به غم فراق رایی می زن بر چنگ امید او نوایی می زن

2 زنهار هزیمت مشو ار خسته شوی افتاده و خسته دست و پایی می زن

1 هر دل که خبردار شد از اسرارش گر نور بود سوخته شد در نارش

2 گر شبه سلامتی کسی را بینی زان است که او بی خبر است از کارش

1 تا بتوانم به ترک غمها سازم گر بگریزم من از غمت ناسازم

2 گفتی غم من به پای تو تاخته نیست گو پای مباش من زسر پا سازم