پیش رخت مراست دل داغ داغ از جویای تبریزی غزل 541

1 پیش رخت مراست دل داغ داغ بند پروانه را بس است فروغ چراغ بند

2 از یاری نسیم سحر عطسه ریز شد تا صبح بود غنچهٔ گل را دماغ بند

3 از دست در چمن نگذارم پیاله را گویی چو نرگسم شده در کف ایاغ بند

4 آزاد کردهٔ غم عشقست خاطرم باشد مرا ز شغل محبت فراغ بند

5 جویا روم به سیر چمن همره نسیم گر باغبان نهاده به درهای باغ بند