1 از چاره عاجزم مژه اشکبار را ساکن چه سان کنم؟ رگ ابر بهار را

2 نتوان ستردن از دل خون گشته داغ عشق ناخن عبث مزن، جگر لاله زار را

1 پیوند بود با رگ جان خار ستم را کو گریه که شاداب کند، کشت الم را؟

2 صد شکرکه در وادی تفسیدهٔ حرمان دارد قدمم، درگره آبله یم را

1 ز عشق، شور جنون شد، یک از هزار مرا سواد سنبل خط، شد سیه بهار مرا

2 به وادیی زده عشق تو پنجه در خونم که شمع، دیدهٔ شیر است، بر مزار مرا