در جهان بی اعتباری اعتبار از جویای تبریزی غزل 194

1 در جهان بی اعتباری اعتبار عاشقی است هر که صاحب اعتبار افتاد خوار عاشقی است

2 غنچهٔ دل گشت خندان دیده گریان شد چو ابر داغها بشکفت گل گل، نوبهار عاشقی است

3 پرتو خورشید با نورش چو گرد تیره ای است چهره آنکس که پنهان در غبار عاشقی است

4 داد از طوفان درد بیقراریهای عشق زیر تیغ او تپیدنها قرار عاشقی است

5 از تزلزل در بنای عشق باشد محکمی بر تپیدنهای دل جویا مدار عاشقی است