امامی کو امامت را از عطار نیشابوری خسرونامه 7

1 امامی کو امامت را حسن بود حسن آمد که جمله حسن ظن بود

2 همه حسن و همه خلق و همه حلم همه لطف و همه جود و همه علم

3 زجودش هفت دریا هشت آمد ز شوقش نه فلک در گشت آمد

4 سه نور بس قوی را چارم او بود برای آن همه چیزش نکو بود

5 مربع زان سه آمد جوهر او مثلث دو مثنّی در بر او

6 چو دو میراث مشکین زان سه تن داشت چو جان در بر ازو با خویشتن داشت

7 دل پر نور او دریای دین بود دو موی او دو شست عنبرین بود

8 چو در دریا فکند آن شست در راه بشست افتاد از ماهیش تا ماه

9 رخی چون روز و زلفی همچو شب داشت کسی کان هر دو دید الحق عجب داشت

10 چو آه از دل برآوردی بغم در در افتادی شب و روزش بهم در

11 شب از موی سیاهش تیره گشته ز رویش ماه روشن خیره گشته

12 لبش قایم مقام حوض کوثر که بودی چشمهٔ نوش پیمبر

13 چنان نوشی بزهر آلوده کردند جگر پر خون دلش پالوده کردند

14 ز زهرش چون جگر شد پاره پاره ز غصّه گشت خونین سنگ خاره

15 دل خصمش نشد از خون جگر رنگ ولی از درد او خون شد دل سنگ