منتظرِ هدهدم از حکیم نزاری قهستانی غزل 477

1 منتظرِ هدهدم تا ز سبا کی رسد وز طرفِ گل سِتان پیکِ صبا کی رسد

2 گرچه ز حد شد برون مدّتِ هجران ولی دست به سروی چنان از سرِ پا کی رسد

3 گرنه بریدِ صبا واسطه باشد دگر بویِ عرق چینِ دوست بیش به ما کی رسد

4 صبر کنم حالیا تا ز طبیبِ امید چشمِ رَمَد دیده را کشفِ غطا کی رسد

5 از درِ حق نا امید بازنگشته ست کس هم برسد بخشِ من آری تا کی رسد

6 وسوسۀ انتظار بی طمعی نیست هم تا به سرِ وقتِ ما بخت کجا کی رسد

7 مشورتی با خرد کردم و گفتم بگوی وصلِ فلانی به من از تو هلا کی رسد

8 گفت نزاری خموش شیفته رایی مکن چشمۀ حیوان به تو ساده دلا کی رسد

9 زان که تو دانی و من آن چه تو داری امید شاه سکندر نیافت پس به گدا کی رسد

10 گفتمش آن جا که من می رسم آخر هزار هم چو سکندر رسد نی به خدا کی رسد