به من باد صبا در پرده گوید از آذر بیگدلی غزل 112

1 به من باد صبا در پرده گوید کاش پیغامش که از غیرت دهم جان بشنوم از غیر چون نامش

2 خدا را ای رقیب امشب ز افسونی که می‌دانی بگو شاید بخوانم تا کنم با خویشتن رامش

3 من از شوق گرفتاری گشودم بال و پر همدم تو پنداری که می‌خواهی رهایی یابم از دامش

4 ره عشقی که من در پیش دارم نیست پایانش که گمگشته است در هر گام خضری در بیابانش

5 به گردن گیرم از وی روز محشر خون خلقی را که ترسم دست غیری آشنا گردد به دامانش