تنگ آمدم از وجود خود، تنگ از عراقی غزل 150

1 تنگ آمدم از وجود خود، تنگ ای مرگ، به سوی من کن آهنگ

2 بازم خر ازین غم فراوان فریاد رسم ازین دل تنگ

3 تا چند آخر امید یابیم؟ تا کی به امید بوی یا رنگ؟

4 کی بود که ز خود خلاص یابم فارغ گردم ز نام و از ننگ؟

5 افتادم در خلاب محنت افتان خیزان، چو لاشهٔ لنگ

6 گر بر در دوست راه جویم یک گام شود هزار فرسنگ

7 ور جانب خود کنم نگاهی در دیدهٔ من فتد دو صد سنگ

8 ور در ره راستی روم راست چون در نگرم، روم چو خرچنگ

9 ور زانکه به سوی گل برم دست آید همه زخم خار در چنگ

10 دارم گله‌ها، ولی نه از دوست از دشمن پر فسون و نیرنگ

11 با دوست مرا همیشه صلح است با خود بود، ار بود مرا جنگ

12 این جمله شکایت از عراقی است کو بر تن خود نگشت سرهنگ