1 مرا که طوطی شکر فشان گلشن قدس چو پیش بلبل نطق اوفتد پر اندازد

2 عروس این تتق سبز زرنگار ز شرم چو بکر فکر مرا دید زیور اندازد

3 فریب و ریو ز سودائیان بیمایه بدان رسید که سود و زیان بر اندازد

4 ولی مهابت ان افضل زمین و زمان که منشی فلکش زیر پا سر اندازد

5 غیاث دولت و ملت که بحر خاطر او گه تلاطم امواج گوهر اندازد

6 فلک شود همه تن آفتاب اگر رایش بلطف سایه بر این سبز منظر اندازد

7 چنان ببست زبانشان که پیش کس پس ازین که راست زهره که رمزی از آن در اندازد

8 همیشه تا دم باد خزان چو اهل کرم بروی خاک پر از شاخها زر اندازد

9 مباد حاسد جاهت جز آنچنان که ز جزع فراز صفحه زر گوهر تر اندازد