منم که میکنم از درد بیکرانه از عرفی شیرازی مثنوی 92

1 منم که میکنم از درد بیکرانه خویش مگو مگو زغم آرایش زمانه خویش

2 فلک بچرب زبانی گدای فرصت نیست بمدعی ندهی گوهر یگانه خویش

3 ز نفخ صورنه طوفان نوح بی خطر است چرا نتازد عنقاب بآشیانه خویش

4 بوعدگاه تو امید آنقدر بنشاند که در دیار خودم سوخت شوق خانه خویش

5 خراب آتش رمز محبتم عرفی که در شرار نهان میکندر زبانه خویش