1 منم آنکس که در اشعار عذبم نیابد هیچ طاعن جای طعنی

2 اگر ممدوح یابم مدح گویم سزای آفرین از لفظ و معنی

3 همانا داستان باستانست که وقتی حاتمی بودست و معنی

4 درین ایام باری این بزرگان نیند الا سزای طعن و لعنی

5 فلک را دوش میگفتم که ما را بجز آسایشی از تو طمع نی

6 فلک چون اینسخن بشنید گفتا برو ابن یمین خب باش یعنی