من بندهٔ آنم که ببوسد از فروغی بسطامی غزل 433

1 من بندهٔ آنم که ببوسد دهن تو وز هر دهنی نشنود الا سخن تو

2 ترسم به جنون کار کشد اهل خرد را در سلسلهٔ زلف شکن بر شکن تو

3 اندیشهٔ مردم همه از شور قیامت تشویش من از قامت عاشق فکن تو

4 شاید که شود رنگ به خون دل شیرین هر تیشه که بر سنگ زند کوه کن تو

5 بلبل خجل از زمزمهٔ مرغ دل من گل منفعل از غنچهٔ شاخ چمن تو

6 هر طایر خوش نغمه که در باغ بهشت است حسرت کشد از باغ گل و یاسمن تو

7 از فخر نهد پا به سر یوسف مصری هر دل که در افتاده به چاه ذقن تو

8 پیداست که هرگز ننهد روی به بهبود زخم دل عشاق ز مشک ختن تو

9 بس جامهٔ طاقت که بر اندام فروغی گردیده قبا از هوس پیرهن تو