آن کس که ز یار خود بریدست از قاسم انوار رباعی 29

1 ای پرتو جمال ترا بنده آفتاب وز پرتو جمال تو فرخنده آفتاب

2 چون دید از آن جمال که یک لمعه بیش نیست از شوق نور روی تو زد خنده آفتاب

1 ای دوست، دلم راهوس باده حمراست زان باده حمرا که درو نور تجلاست

2 مستان خرابیم، سراز پای ندانیم این حیرت و دهشت همه از جودت صهباست

1 شب، همه شب به هوای تو چنین مست خراب بانگ عشق تو بگوشم رسد از چنگ و رباب

2 نفسی بیش نماندست ز بیمار غمت آخر، ای یار گرامی، نفسی اندر یاب