مگذار ز دستم که گل باغ وفایم از سلیم تهرانی غزل 785

1 مگذار ز دستم که گل باغ وفایم بر دست تو شایسته تر از رنگ حنایم

2 از بس به ره عشق درو خار خلیده ست همچون دم ماهی شده هر پنجه ی پایم

3 از فیض سبکروحی خود اوج گرفتم محتاج پر و بال نیم، مرغ دعایم

4 مشکل بود از نقش قدم نیز جدایی در راه، چو خورشید، ازان رو به قفایم

5 بی خار قدم قوت برخاستنم نیست چون شعله ز خار کف پا بر سر پایم

6 نتوان ز دویدن به تو ای دوست رسیدن بر روی زمین، سایه ی مرغان هوایم

7 فرزند خودم می شمرد مادر ایام ای کاش بپرسند که فرزند کجایم

8 همچشم سلیم از اثر جهل بود غیر باور نکنی، جغد اگر گفت همایم