1 منم که کنج خرابات خانقاه منست می صبوح زدن ورد صبحگاه منست

2 نبسته تیره گی کفر کله بر سر دیر ز عشق مغچه بر چرخ دود آه منست

3 ز عشق ماه وشان داغهای تازه به بین سراسر از اثر اختر سیاه منست

4 بجرم زندگی از هجر آن گل رعنا حصار امن و امان من و پناه منست

5 برون ز میکده نایم که از حوادث چرخ سرشک سرخ و رخ زرد عذرخواه منست

6 به دیر پیش بتی سجده آرزو دارم خیال زهد ندارم خدا گواه منست

7 روم به میکده گاه خمار چون فانی که باده دافع این حالت تباه منست