راست گویم مُرْوَت از جهان ملک خاتون غزل 355

1 راست گویم مُرْوَت از عالم برفت شرم از چشم بنی آدم برفت

2 هم کم و بیشی وفا در خلق بود آن نشد بیش این زمان و کم برفت

3 همدمم غم بود اندر هجر تو شکر کز وصل توام همدم برفت

4 ای بسا دردی که بودم از غمت یافتم وصل ترا دردم برفت

5 آمد امّا پیش ما ننشست دوست پرسشی فرمود و هم دردم برفت

6 از فراقش باز بر خاکم نشاند در غمش از دیده ی ما دم برفت

7 آفتاب روز وصلش باز شد بار دیگر از جهان شبنم برفت