1 یقینم که ضایع نماند مرا زلالی به لب برچکاند مرا

2 اگر خواهد از تند بالای قهر به قعر جهنم دواند مرا

3 و گر خواهد از پای گاه عدم به فردوس اعلا رساند مرا

4 به سلطانیّ ام ملک باقی دهند اگر بندۀ خویش خواند مرا

5 طفیل گدایان اویم اگر به تخت کیی برنشاند مرا

6 که داند مگر دایۀ صنعِ او که بهر چه می پروراند مرا

7 به کشتیِ همت نزاری مگر ز بحرِ بلا بگذراند مرا

8 غلط می کنم زان که اوییِ او ز ماییِ ما وا رهاند مرا