ببست غمزه شوخت بزلف از آشفتهٔ شیرازی غزل 747

1 ببست غمزه شوخت بزلف دلبندم بخویش بست و زعالم گسست پیوندم

2 بکشتزار درون تخم مهرت افکندم نهال دوستی این و آن زدل کندم

3 مرا که خاک در دوست داده اند بنقد اگر بهشت بیاری بها که نپسندم

4 مرا که هیچ نسودم لبی بر آن لب نوش چرا بحق نمک میدهی تو سوگندم

5 خبر نداری از اسرار ذوق مستی عشق به بیهده مده ای شیخ بیخبر پندم

6 بیوسف دگران مایلم نه چون یعقوب که جا بسینه کند مهر روی فرزندم

7 مراست لذتی از چاشنی تیر نگاه بیا بیا که بآن نشئه آرزومندم

8 اگر شکایتی آشفته کردم از زخمش نیم صدیق که دعوی بخوبش میبندم

9 بتا زهجر لبان تو تلخ شد کامم بیار بوسه ای از آن لب شکر خندم

10 برای آنکه شوم سرفراز در صف حشر بپای دلدل حیدر چو گو سرافکندم