از بس که دلم با سر از ابن یمین فریومدی رباعی 94

1 از بس که دلم با سر زلف تو نشست چون زلف تواش فتاد صد گونه شکست

2 رخسار توام کرد چنین شوریده آری ز گلست شورش بلبل مست