تا دل به غم رخت نهادم از جهان ملک خاتون غزل 936

1 تا دل به غم رخت نهادم از دیده دو جوی خون گشادم

2 نامم چو کنند مرغ زیرک در دام غمت از آن فتادم

3 ما را که بسوخت آتش عشق چون خاک بداده ای به بادم

4 جانا چه کنم که مادر دهر با مهر رخت مگر بزادم

5 تو با دگری نشسته خرّم من با غم روی دوست شادم

6 چون نیست مرا ز وصل تو کام ناچار به هجر دل نهادم

7 بی یاد تو نیستم زمانی یک لحظه نمی کنی تو یادم

8 ای دوست جهان و جان نخواهم چون از دو جهان تویی مرادم