چنان بطره لیلای خویش از آشفتهٔ شیرازی غزل 833

1 چنان بطره لیلای خویش مفتونم که در فنون جنون اوستاد مجنونم

2 زپرده های دورن ای مژه چه میجوئی که غنچه وش نبود غیر قطره خونم

3 بیار زآن می گلرنگ ساقی مجلس که کام تلخ بود عمرها زافیونم

4 چه احتیاج باین نه سرادق نیلی که خیمه هاست بسی بر فراز گردونم

5 مرا که یار بکامست و می بجام امشب چه شکرها که بگویم زبخت میگونم