من خفته بدم دوش دل از یار از قطران تبریزی رباعی 5

1 دیر آمدن شاه برآورد ز من دود گر دیرتر آید برود جان و تنم زود

2 از بسکه همی دارم در سینه غم شاه خون دل ریشم زره دیده بپالود

1 مگر نگارگر چین شده است باد بهار کز او بنفش و نگار است بوستان چو بهار

2 همه کرانش لاله همه میانش گل همه هواش نسیم و همه زمینش نگار

1 ایا به تیغ و قلم رنج خصم و دشمن گنج تن عدوی ترا داده روزگار شکنج

2 بناز دست ولی کرده یار با بگماز برنج روی عدو کرده جفت با آرنج