ز شوق آنکه به گوشت رسیده از جویای تبریزی غزل 864

1 ز شوق آنکه به گوشت رسیده آوازم به بال ناله بود چون سپند پروازم

2 مرا کباب دل از روی گرم می سوزد اسیر خوی توام سایه پرور نازم

3 گر آفتاب جمال تو در نظر باشد به روی دل در فیض است دیدهٔ بازم

4 ز پای خم سو اخلاص بر نمی گیرم مرا که هست فلاطون عقل دمسازم

5 رموز عشق زمن گل نمی کند جویا که سر به مهر خموشیست غنچهٔ رازم